Verkiezingstijd

Reageer

Grappig, hoe dingen soms lopen. Ben ik helemaal naar de States gevlogen om me te bemoeien met de verkiezingen, blijkt nu dat ik ook gewoon thuis had kunnen blijven. Zowel Amerika als Nederland krijgen het verkiezingsvirus steeds meer te pakken (alhoewel die Nederlands misschien voorlopig nog even onder moet doen voor het oranje virus).

Grappig, hoe dingen soms lopen. Ben ik helemaal naar de States gevlogen om me te bemoeien met de verkiezingen, blijkt nu dat ik ook gewoon thuis had kunnen blijven. Zowel Amerika als Nederland krijgen het verkiezingsvirus steeds meer te pakken (alhoewel die in Nederland misschien voorlopig nog even onder moet doen voor het oranje virus).

Sinds ik me met de campagne bezig houd, begrijp ik waarom Amerika zichzelf de grootste democratie van de wereld noemt. Campagne voeren in een geografisch en demografisch verdeeld land als de States is echt iets anders dan in ons kleine, overzichtelijke kikkerlandje. Als je bedenkt dat alleen de staat New York al groter is dan Nederland qua oppervlakte en meer inwoners heeft, dan snap je wel hoe moeilijk het is om alle stemgerechtigden in alle uithoeken van het land en van alle rangen en standen te bereiken. Dat is een enorme democratische uitdaging, maar ook een heel interessante.

Behalve mensen lastig vallen over de telefoon, gaan we ook de straat op om ze lastig te vallen tijdens het winkelen en aan hun voordeur. Ookal stelt niet iedereen dit op prijs, moet ik redelijkerwijs wel zeggen dat het erg interessant is om met verschillende mensen te praten. Zo heb ik al een lang gesprek gehad met een Vietnam veteraan. Hij wilde voornamelijk zijn verhaal kwijt, maar ook zijn ongenoegen uiten over de huidige situatie. Zo zijn er meer mensen die teleurgesteld zijn in wat President Obama heeft bereikt de afgelopen 3,5 jaar. Het horen van deze verhalen, het achterhalen van de meningen van mensen over de Amerikaanse politiek is misschien wel het meest interessante van deze functie. Aan de andere kant kan het ook zijn dat mensen tegen je tekeer gaan, zeggen dat ze niet meer gebeld willen worden, dat het onbehoorlijk is dat we ze durven te bellen of dat ik me moet schamen voor het supporten van Obama. Ik hou mezelf in zo’n situatie voor dat het niet persoonlijk is (ik ben namelijk best leuk, toch?!).

Zoals hierboven al genoemd, is politiek bedrijven in Amerika iets heel anders dan in Nederland door de grote geografische en demografische verschillen in het land. In Nederland wordt een campagne toch voor het grootste deel aangestuurd vanuit Den Haag en maken de verschillende politici trips naar steden en dorpen in het land. In Amerika is het vooral zo dat één persoon campagne moet voeren in een heel groot land en ondertussen ook nog president moet zijn. Een haast onmogelijke opgave. Daarom maakt de campagne van Obama gebruik van een “grassroots” strategie.

In het kort zit de campagne als volgt in elkaar. Er is een nationaal hoofdkwartier in Chicago die alle statencampagnes aansturen. Elke staat is opgedeeld in regio’s die weer zijn onderverdeeld in buurten. Op alle niveaus zijn er vrijwilligers die worden aangestuurd door fellows, die weer verantwoording afleggen aan de teamleiders. Ik ben dus een organizing fellow in New York City, in hartje Manhattan. Oftewel, heel, heel veel mensen door het hele land die de President steunen en zich in willen zetten voor een herverkiezing, support geworteld in het hele land, “grassroots”.

De grote afstanden weerhouden de President er echter niet van om zich toch op zoveel mogelijk plekken in het land te laten zien. En afgelopen maandag had ik de eer om hem, en President Clinton, in persoon te zien spreken in een theater op Broadway. Ik heb gewerkt op het evenement. Als de President ergens komt spreken moet alles van te voren gecheckt worden door de Secret Service en moet iedereen bij binnenkomst door een metaaldetector, net als op het vliegveld. En dan hebben we het hier niet over een, maar over twee presidenten. Je kunt je de beveiliging misschien een klein beetje voorstellen. Die logistieke operatie moest dus ondersteund worden en daar hadden ze mij voor opgetrommeld. Echter, nadat iedereen binnen was, zat het werk voor mij er grotendeels op. Ze hadden van tevoren gezegd dat als het mogelijk was, de vrijwilligers ook de kans zouden krijgen om de speeches te zien. Nou, dat heb ik geweten. Ik zat zowat vooraan, op rij 9. De mensen naast mij hadden 1000 dollar betaald voor die stoel! Het was geweldig om President Clinton en President Obama live te zien en te horen spreken. Dat brengt weer een extra bron van motivatie in mij naar boven.

De komende maanden gaan erg spannend worden. Het is nog helemaal niet gezegd dat Barack Obama gaat winnen, dus er is werk aan de winkel. Ik zal de komende tijd vast nog vaker blogs gaan schrijven over dit onderwerp, omdat ik het erg interessant vind en omdat het leuk is om een vergelijking te trekken met Nederland, waar op dit moment ook een verkiezingsstrijd woedt. Kortom, I’ll keep you posted!

Blog van het kleine meisje in de grote stad