Reageer

Even een korte beschrijving van de afgelopen tijd zodat iedereen up-to-date is.

Ymke is haar grote liefde achterna gereisd. Dit klink natuurlijk heel romantisch, maar soms was de romantiek ver te zoeken de afgelopen tijd. Net voor onze wintersport vakantie eind februari kreeg Xander het bericht dat zijn inzet in Amerika definitief door zou gaan en dat we dus voor minimaal een half jaar daarheen zouden gaan. Echter, dit is niet vanzelf gegaan. Al sinds oktober vorig jaar is Xander aan het lobbyen bij zowel de klant als Capgemini om dit voor elkaar te krijgen. De ene keer waren we ervan overtuigt dat het ons gelukt was, de andere keer wisten we zeker dat het van de baan zou zijn. Voordat het definitieve bericht kwam, waren we eigenlijk al bezig met het maken van plannen in Nederland. Ik had zojuist een baan geaccepteerd in Den Haag en we wilden misschien wel samen een huis gaan kopen.

Op vrijdag 17 februari kwam het verlossende telefoontje, het zou definitief doorgaan. WIJ GAAN NAAR NEW YORK! Na de initiële blijdschap en hilariteit (Xander had voor wat verwarring gezorgd met zijn spontane actie om familie uit te nodigen maar nog niet te zeggen voor welke gelegenheid), kwam de realiteit. Over ongeveer 4 weken worden we verwacht in Amerika?! En we moeten alles nog regelen?! Dat wordt aanpoten! Gelukkig hebben we tijdens de wintersport de tijd gehad om alles een beetje te laten bezinken, maar toen we thuis kwamen moesten we natuurlijke meteen aan de bak. De huur opzeggen, het huis uitruimen, de papierwinkel in orde maken, vluchten boeken, tussendoor nog even de opa en oma van Xander verhuizen, mijn werk opzeggen, en ga zo nog maar even door. Zoals ik al zei, weinig romantisch.

Maar na 1,5 maand hard bikkelen en heel veel hulp van lieve vrienden en familie (bedankt pap en mam, sorry voor de zooi) zitten we dan nu eindelijk in “the land of endless opportunities”.

Ik moet zeggen, het is voor mij nog wat onwennig, we zitten momenteel nog in een hotel en zijn druk op zoek naar een appartement. Zoals het er nu naar uitziet hebben we die een gevonden (en wat voor een…) maar dat blijft nog even spannend. Een woonruimte zoeken in Amerika, zeker in New York, is heel wat anders dan een woonruimte zoeken in Nederland, daar zijn we inmiddels wel achter. Maar daarover later meer.

Xander is meteen al druk aan het werk. Het lijkt wel of er alleen maar meer werk op hem afkomt. Maar dan weet je wel waarom je hier bent… Ik ben ondertussen bezig met zaken afhandelen uit Nederland, een visum aanvragen voor de volgende periode, vrijwilligerswerk zoeken. Kortom, proberen hier een leven op te bouwen. En dat gaat ons zeker lukken!

Mijn idee voor dit blog is echter niet om jullie op de hoogte te houden van mijn dagelijkse beslommeringen. In de paar dagen dat Xander en ik hier nu zijn, is ons al menig cultuurverschil opgevallen. Raar volkje, die Amerikanen. Ik ga dus elke twee weken en blog schrijven over een nieuw aspect van het leven in Amerika en hoe dat verschilt van mijn ervaringen in Nederland. Ik kan niet anders dan dit te doen met een Nederlandse bril, maar het lijkt mij interessant en grappig om mijn blog hieraan te wijden.

Voor nu de groeten vanuit de Empire State en tot snel!

New York City, if you can make it there, you can make it anywhere…. Well, I made it there.

Hoe het kleine meisje in de grote stad belandde.

Blog van het kleine meisje in de grote stad